هفت استایل وسبک معروف نقاشی، از رئال تا ابسترکت (انتزاعی)

بخشی از لذت نقاشی در قرن بیست و یکم طیف وسیع سبک های هنری موجود است. اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم هنرمندان سبک های نقاشی را به شدت پررنگ کردند. بسیاری از تغییرات تحت تأثیر پیشرفت های تکنولوژیکی قرار گرفت مانند اختراع رنگهای تیوبی فلزی و عکاسی، و همچنین تغییرات در کنوانسیون ها، سیاست ها و فلسفه های اجتماعی و رویدادهای جهانی.

این مطلب هفت سبک نقاشی و هنری عمده را از واقع گرانه ترین تا انتزاعی ترین نشان می دهد. یادگیری سبک های نقاشی مختلف، دیدن آنچه که نقاشان ایجاد کرده اند و سعی در اعمال رویکردهای متفاوت، بخشی از سفر به سوی توسعه سبک نقاشی خود است. اگر حتی نمی خواهید بخشی از جنبش اصلی باشید (گروهی از هنرمندانی که معمولا در یک زمان خاص در تاریخ، سبک و ایده های نقاشی خود را به اشتراک می گذارند) هنوز هم می توانید سبک خود را با یادگیری سبکهای جدید آزمایش کنید و آن را بهبود دهید.

1-واقع گرایانه یا رئال

رئال سبک هنری است که اکثر مردم آن را "هنر واقعی" می دانند، جایی که به نظر می رسد موضوع نقاشی بسیار شبیه چیزی واقعی است و نه به صورت تلطیف شده و یا انتزاعی. تنها زمانی که از نزدیک بررسی شود می توان فهمید با رنگ و حرکت قلمو ایجاد شده است.
از زمان رنسانس، رئالیسم و واقع گرایی سبک غالب نقاشی بوده است. هنرمندان از منظره ها برای ایجاد توهم فضا و عمق، از ترکیب رنگ ها و سایه و نور استفاده می کنند به طوری که نقاشی به نظر واقعی می رسد. "مونا لیزا" ی لئوناردو داوینچی یک مثال کلاسیک از واقع گرایی است.

2- نقاشانه (painterly)

سبک نقاشی نقاشانه به نظر می رسد که از تاثیرات انقلاب صنعتی در اروپا در نیمه اول قرن نوزدهم باشد. با استفاده از اختراع رنگ تیوبی فلزی، که به هنرمندان اجازه می داد در خارج از استودیو کار کنند، نقاشان شروع به تمرکز روی نقاشی خود کردند. موضوعات به صورت واقعی ارائه می شوند، اما نقاشان نمی خواستند کار فنی خود را پنهان کنند.
همانطور که از نام این سبک نقاشی مشخص است، تأکید بر عمل نقاشی است: ویژگی حرکت قلمو و رنگدانه ها. هنرمندانی که در این سبک کار می کنند، سعی نمی کنند آنچه که برای نقاشی استفاده می شود مثلا با هماهنگ کردن بافت یا نشانه هایی که در رنگ های گذاشته شده با یک قلم مو به وجود آمده را پنهان کنند یا ابزار دیگری مانند کاردک . نقاشی های هنری ماتیس نمونه های عالی این سبک نقاشی است.

3- امپرسیونیسم (Impressionism)

امپرسیونیسم در دهه 1880 در اروپا ظاهر شد، جایی که هنرمندان مانند کلود مونه سعی کردند نور را نه از طریق جزئیات واقع گرایانه، بلکه با حرکت و توهم ببینند. شما لازم نیست که بیش از حد به نیلوفرهای آب مونتی یا آفتابگردانهای وینسنت ون گوگ نزدیک شوید تا سایه های رنگی رنگی آن ها را ببینید.
با این حال هیچ شکی در مورد آن چه می بینید نیست. اشیاء ظاهر واقعگرای خود را حفظ می کنند، اما آنچه که در مورد این سبک منحصر به فرد هست، بی شک به چشم هرکسی می خورد. اعتقاد بر این است که زمانی که امپرسیونیست ها برای اولین بار آثار خود را نشان دادند، اکثر منتقدین از آن متنفر بودند. پس از آن به عنوان یک سبک نقاشی ناتمام و خشن مطرح شد، اکنون به عنوان یک سبک دوست داشتنی شناخته می شود.

4- اکسپرسیونیسم و ​​فوویسم (Expressionism و fauvisme)

اکسپرسیونیسم و ​​فوویزم سبک های مشابهی هستند که در نوامبر قرن بیستم در استدیوها و گالری ها ظاهر شد. هر کدام از آنها با استفاده از رنگ های جسورانه و غیرواقعی مشخص شده اند که زندگی را به گونه ای نشان نمی دهند که باید باشد بلکه آنچه به نظر هنرمند می رسند را به نمایش گذاشته اند.
سبک ها به طرق مختلفی متفاوتند. اکسپرسیونیستها از جمله ادوارد مونگ تلاش کردند تا در زندگی روزمره غرور و وحشت را نشان دهند، اغلب با برش کاری پر از سبک و تصاویر وحشتناک مانند نقاشی "جیغ" او . فوایست ها، به رغم استفاده نوآورانه شان از رنگ، به دنبال ایجاد ترکیباتی بودند که زندگی را در طبیعت ایده آل یا عجیب و غریب نشان می دادند. مانند رقصنده های خیره کننده هنری ماتیس یا صحنه های پاستلی جورج براک.

5- انتزاع - مفهوم – برداشت (Abstraction)

در دهه های اول قرن بیستم در اروپا و آمریکا، نقاشی کمتر واقع گرایانه شده بود. انتزاع در مورد ذات موضوع به آن شکلی است که هنرمند تفسیر می کند نه جزئیات. یک نقاش میتواند موضوع را با رنگها، شکلها یا الگوهای غالب خود کاهش دهد، همانطور که پابلو پیکاسو با نقاشی معروف خود از سه نوازنده انجام داد. اجراها، همه با خطوط تیز و زاویه دار، به نظر کمترین مقدار واقع گرایانه را دارند، اما هیچ شکی نیست که آنها چه هستند.
یا هنرمند میتواند موضوع را از متنش حذف کند یا مقیاس آن را بزرگتر کند، همانطور که جورجیا اوکیف در کارش انجام داده است. گل ها و گلبرگ هایش، از جزئیات نقاشی حذف شدند و در پس زمینه های انتزاعی شناور می شوند که می توانند به منظره های روان شناختی شباهت پیدا کنند.

6- انتزاعی (Abstract)

کار خالص انتزاعی، مانند بسیاری از جنبش اصطلاحی انتزاعی دهه 1950، به طور فعال از واقع گرایی دوری می کند و از منظر ذهنی به آدمی اثر می کند. موضوع یا تمرکز نقاشی، رنگ مورد استفاده، بافت در آثار هنری و مواد مورد استفاده برای ایجاد آن است.
نقاشی های قطره ای جکسون پولاک ممکن است یک ظاهر غول پیکر برای بعضی ها به نظر بیاید، اما هیچ کس انکار نمی کند که نقاشی هایی مانند "شماره 1 (لاندان مه)" کیفیتی پویا دارند که نظر شما را جلب می کند. دیگر هنرمندان انتزاعی، مانند مارک روچو، موضوع خود را به رنگ خودشان ساده کرده اند. رنگ زمینه درست مانند کارهای او در سال 1961 "نارنجی، قرمز و زرد" است: سه بلوک از رنگدانه که در آن شما می توانید خود را گم کنید.

7- فوتورئالیسم (photorealism)

عکس نگاری در اواخر دهه 1960 و دهه 70 در واکنش به اکسپرسیونیسم خلاق، که از دهه 1940 هنر را تحت سلطه خود گرفته بود، توسعه یافت. این سبک نقاشی اغلب به نظر واقعی تر از رئال است، جایی که هیچ جزئیاتی به چشم نمی خورد و هیچ نقصی بی اهمیت نیست.

بعضی از هنرمندان عکس ها را با طراحی آنها بر روی بوم می کوبند تا جزئیات دقیق را ضبط کنند. دیگران آن را به صورت دستی یا با استفاده از یک سیستم شبکه برای بزرگنمایی چاپ یا عکس انجام می دهند. یکی از مشهورترین نقاشان فتو واقعی چاک کلوز است که کارهایی پر سر و صدا از هنرمندان و مشهورترین هنرمندان سینما دارد.